Struktura skierowań na szkolenia

W przeprowadzonym badaniu zaproponowane zostały bezrobotnym cztery warianty wyboru odpowiedzi, dotyczących instytucji kierującej na szkolenie. Były to:

– powiatowe urzędy pracy,

– niepubliczne instytucje rynku pracy,

– Ochotnicze Hufce Pracy,

– organizacje pozarządowe, działające na rzecz osób bezrobotnych. Najczęściej respondenci wybierali powiatowy urząd pracy jako instytucję kierującą, przy czym były to głównie kursy dostosowujące umiejętności ankietowanych do specyficznych potrzeb stanowiska pracy oraz kursy komputerowe. Poza tym osoby poszukujące pracy, jako drugi pod względem częstotliwości występowania czynnik wpływający na ich aktywność edukacyjną podawały samodzielne decyzje o podjęciu kształcenia. Dotyczyły one głównie kursów prawa jazdy, kursów językowych oraz umiejętności specyficznych dla danego stanowiska pracy. Jako trzeci sposób kierowania zadeklarowali ankietowani pracodawców, którzy kierowali ich przede wszystkim na szkolenia umiejętności specyficznych dla danego stanowiska pracy oraz na prawo jazdy, sprzedaż i obsługę klienta. Pozostałe instytucje kierujące na dokształcanie występowały jednostkowo, a więc ich działanie z punktu widzenia respondentów jest prawie niezauważalne. Poza tym oczywiście odnotowano odpowiedzi „nie wiem” oraz inne.

– Powyższa analiza wskazuje na:

– po pierwsze – skąd bezrobotni najczęściej czerpali informacje o realizowanych kursach: wśród wszystkich instytucji informacje urzędów pracy mają zwykle charakter najbardziej kompleksowy: poza tym bezrobotni często kontaktują się z pracownikami tego urzędu, chociażby ze względu na pobieranie zasiłku oraz konieczność okresowego „odhaczania się”,

– po drugie – bezrobotni z reguły polegają na swoim rozpoznaniu, dotyczącym najbardziej potrzebnych umiejętności, a ponieważ oferta kursów komputerowych i znajomości języka jest najbogatsza, więc też chętnie podwyższają swoje kwalifikacje w tych dziedzinach,

– wreszcie po trzecie – przydatność nabywanych kwalifikacji jest zawsze w ostateczności weryfikowana przez pracodawców, a więc kierowane przez nich osoby wykorzystują tę możliwość w celu utrzymania miejsca pracy: tym niemniej w przypadku badanych nie odniosło to pożądanego skutku, bowiem w końcu i tak są bezrobotnymi.

Wskazując na tego rodzaju zależności, wydaje się konieczne poszerzenie informowania społeczności lokalnych o prowadzonych działaniach szkoleniowych. Jednak prawdopodobnie same informacje niczego nie zmienią, bowiem być może trzeba byłoby również wpłynąć na zwiększenie mobilności terytorialnej mieszkańców województwa podkarpackiego. Wtedy możliwe byłoby zdyskontowanie korzyści wynikających z procesu podwyższania i zmiany kwalifikacji osób poszukujących pracy.