Specyficzną formą elastycznego zatrudnienia jest praca tymczasowa, której fundamentalną cechą jest wyprowadzenie poza firmę korzystającą z usług pracowników administracyjnej kontroli i odpowiedzialności za nich na rzecz agencji pracy tymczasowej (Pfeffer, Baron 1998, s. 257-303). W efekcie na rynku pracy pojawiają się pracownicy „niezależni” od firmy, na rzecz której świadczą swoje usługi, mający „trójkątne” relacje zatrudnienia (Cordoba 1986, s. 641-657: Bron- stein 1991, s. 291-310: Vosko 1997, s. 43-78). Po raz pierwszy tego typu elastyczna forma pracy pojawiła się w Stanach Zjednoczonych w latach 20. ubiegłego wieku w Chicago. Agencje pracy koncentrowały się wówczas na „wypożyczaniu” przede wszystkim operatorów maszyn i urządzeń (Kalleberg 2000). Przy czym aż do połowy lat 50. jedynie 20 tys. osób zatrudnianych było w USA jako pracownicy tymczasowi, podczas gdy w latach 80. już ok. 3 min (Gannon 1984, s. 26-28). Wyraźny skok nastąpił na początku lat 70. W okresie od 1972 do 1998 r. coroczny wzrost zatrudnienia w tej formie pracy wynosił 2%. W efekcie, jeżeli w 1972 r. w Stanach Zjednoczonych pracownicy tymczasowi stanowili jedynie 0,3% ogółu zatrudnionych, to w 1998 już 2,5% (Kalleberg 2000). Istotne jest, iż tak szybki wzrost liczby pracowników tymczasowych związany był przede wszystkim z zapotrzebowaniem na specyficzne umiejętności zgłaszanym przez pracodawców, w mniejszym zaś stopniu z działalnością „promocyjną” agencji pracy tymczasowej dysponujących coraz większymi zasobami kadrowymi (Goldem, Appelbaum 1992, s. 473193). Innymi słowy, motorem rozwoju pracy tymczasowej były raczej potrzeby pracodawców, nie zaś możliwości agencji pracy. Możliwość rozwoju pracy tymczasowej w Polsce uzależniona jest więc od zapotrzebowania na tego typu usługi wśród przedstawicieli kadry zarządzającej przedsiębiorstwami.
Leave a reply