Warunki powodzenia w przekonywaniu

– Zainteresowanie i uwaga współuczestników dyskusji. Trudno przekonać kogoś, kto nie wykazuje nawet trochę zainteresowania daną kwestią i nie skupia na niej uwagi:

– Iskra inteligencji. Człowiek inteligentny to taki, który rozumie zdarzenia, jakie rozgrywają się wokół niego i umie je powiązać z innymi faktami. Rozumie doskonale argumentację, którą się mu przedstawia, chwyta subtelności, a jeśli coś było niedopowiedziane domyśla się. Inteligencja, to zdolność kojarzenia i umiejętność doboru odpowiednich środków do celu zarówno w działalności teoretycznej, jak i praktycznej:

– Atut dobrej pamięci. Osoba dobrze pamiętająca, co mówi, może operować dłuższymi sekwencjami, nie plącze się, nie zapomina, co już powiedziała i co twierdzili inni, nie powtarza się niepotrzebnie:

– Udział uczuć. Odgrywają one w przekonywaniu poważną rolę. Wpływają one na oceny emocjonalne, na ocenę stopnia prawdopodobieństwa, zmuszają niekiedy do przyjęcia fałszu za prawdę. Od uczucia zależy podatność na sugestię:

– Odwaga. Może być ona oparta na przesłankach intelektualnych, wtedy staramy się spór rozstrzygnąć rozumowo (”na zimno”), stosując przemyślaną taktykę w swej argumentacji. Gdy górę bierze element emocjonalny, odwaga nasza staje się spontaniczna, coraz mniej rozważna:

– Ocena sił i umiejętności. Zależy to od samokrytycyzmu oraz od doświadczenia i treningu w zakresie dyskutowania i przekonywania. Przesadna skromność, brak zaufania do własnych sil, obawa przed przejęzyczeniem się, wsypą, paniczny strach, by w pewnym momencie nie zapomnieć języka w gębie sprawiają, że uczestnik dyskusji nie zabiera głosu, mimo że ma wiele do powiedzenia. Bywa i odwrotnie. Osobnik bezkrytyczny, nie mający nic do powiedzenia zabiera głos w przekonaniu, że jest akceptowany i przekonujący:

– Tupet. Jest on objawem zbytniej pewności siebie, skłonności do ryzykanctwa na zasadzie ”a nuż się uda”. Człowiek z tupetem liczy na nieśmiałość innych, na ich ugodowośc i na to, że wolą ’’święty spokój” od wyczerpującej dyskusji. Dyskutant z tupetem zabiera głos i chociaż ma bardzo powierzchowne pojęcie o zagadnieniu, oburza się, gdy mu się zarzuci nieznajomość rzeczy: