Autorytetem opartym na wiedzy i umiejętnościach cieszy się dobry lekarz, nauczyciel, mechanik, administrator, a także człowiek zwany ’’złotą rączką”, który wie, co i jak należy zrobić, poprawić. Autorytetem rzeczywistym może cieszyć się każdy człowiek, jeśli w jakieś dziedzinie ma uznanie i szacunek, gdy inni liczą się z jego zdaniem, cenią go. Autorytet można zdobyć również dzięki określonym cechom charakteru i umysłu, podczas gdy inni, nie z obawy przed represjami, lecz w przekonaniu o słuszności i trafności proponowanych rozwiązań, gotowi są do podporządkowania się lub posłuszeństwa. Tego typu autorytet oparty jest zawsze na zaufaniu i lojalności. Ze względu na sposób postępowania można stać się autorytetem moralnym, przywódcą, ekspertem, fachowcem lub specjalistą.
Chcąc mieć autorytet osobisty (rzeczywisty) należy pamiętać, że nie wynika on tylko i wyłącznie z cech posiadanych, lecz jest on raczej rezultatem cech przejawianych. Przykładem ilustrującym tę tezę może być sytuacja gdy pracownik lub kierownik, u którego dominują procesy pobudzania nad procesami hamowania, czyli choleryk z natury, dzięki długotrwałemu treningowi i nabytym umiejętnościom w zakresie zachowania się wobec innych, reaguje w sytuacji trudnej w sposób zrównoważony.
Samopoznanie i samozrozumienie, samokrytycyzm, samodoskonalenie, czyli dbałość o rozwój własnej osobowości oraz samodyscyplina służą budowaniu autorytetu. Wszystko to składa się na postawę ogólnie zwaną perfekcjonizmem, wyrażającą się dążeniem do bycia lepszym, sprawniejszym, skuteczniejszym, bardziej akceptowanym, potrzebnym, moralnym, życzliwym, lojalnym itp.
Leave a reply