Obserwując różnych ludzi widzimy, że niektórzy z nich są spokojni, rzadko się denerwują, inni są żywi, weseli lub skłonni do gniewu i wybuchów. U podstaw tych różnic w zachowaniu leżą różnice temperamentalne.
Temperament jest to zespół najbardziej stałych właściwości psychicznych, przejawiających się w reakcjach emocjonalnych i motoryce. Temperament należy do dynamicznych składników osobowości i jest przejawem ogólnego typu układu nerwowego. Podział ludzi na typy według cech temperamentu istniał już w starożytności. Twórcą był Hipokrates. Wyodrębnił on drogą obserwacji cztery podstawowe typy. Są to sangwinik, flegmatyk, melancholik i choleryk. Nazwy te zachował w swej klasyfikacji I. P. Pawłów. Wyodrębnił on trzy silne typy temperamentalne i jeden słaby.
Sangwinik jest to typ silny, zrównoważony i ruchliwy. Procesy pobudzania i hamowania są u niego zrównoważone. Jest to człowiek wesoły, pogodny, odporny na trudności życiowe. Widzi świat w jasnych kolorach. Jest wrażliwy, otwarty i nieco popędliwy. Jego przeżycia są słabe, płytkie i nieregularne, dominuje reakcja typu ’’słomiany ogień”, szybko zmienia obiekty zainteresowań. Jeżeli chodzi o stosunki międzyludzkie, jest on towarzyski i łubiany, ale przez swoją niestałość, płochość i niewierność sprawia otoczeniu dużo kłopotu. Sangwinik wyraża swoje uczucia nadmiernie i przesadnie. Szybko roni łzy wzruszenia i okazuje przejęcie się, jednak szybko zapomina o tym. Dzieci, które można zaliczyć do typu sangwinicznego, oznaczają się ruchliwością, Są bezpośrednie i żywe. Mniej się męczą, mówią głośno, prędko i płynnie. Są aktywne, a zarazem posłuszne i zdyscyplinowane. Łatwo przystosowują się do nowych warunków, są podatne na wpływy środowiska i wychowania.
Leave a reply