Melancholik typ słaby

Cechuje go słabość procesów pobudzania i hamowania. Melancholik jest człowiekiem biernym, powolnym. Źle znosi silne pobudzenia zewnętrzne, które mogą być dla niego źródłem reakcji nerwowych. Lęk, kłopoty wypełniają jego psychikę i określają jego zachowanie. Lubi spokój, unika wszelkich hałasów. Cierpi na kompleks niższości. Nie jest człowiekiem towarzyskim, bowiem jego psychika jest za mało skierowana na zewnątrz. Kontakty nawiązuje trudno, ale w stosunku do osób, z którymi się zżyje, jest przywiązany, stały i wierny. Jego uczucia z trudem przejawiają się na zewnątrz. U dzieci typu melancholicznego występują reakcje słabe, powolne i spokojne. Dzieci te bywają bierne, niekiedy bardzo wrażliwe. Łatwo się męczą. Mają ubogi zasób słów, mówią mało i cicho.

Typ układu nerwowego jest wrodzoną cechą, ale poddany jest oddziaływaniom środowiska. Układ nerwowy, zwłaszcza małych dzieci, cechuje plastyczność i na jego ukształtowanie mają również wpływ czynniki zewnętrzne. Niewłaściwe warunki życia i wychowania mogą doprowadzić do wytworzenia się słabego typu nerwowego, a właściwe wzmacniają równowagę nerwową dziecka. Ostatecznie na typ temperamentu jednostki mają wpływ czynniki wrodzone oraz nabyte w toku doświadczenia. Temperament często decyduje o przystosowaniu jednostki do środowiska. Znacznie łatwiej przystosowują się sangwinik i flegmatyk niż choleryk lub melancholik. Trzeba zaznaczyć, że rzadko spotyka się typy wyraźnie określone. Powszechnie spotyka się typy mieszane mające częściowo te właściwości, które przypisuje się wyróżnianym zdecydowanym typom nerwowym. Przekształcenie typu temperamentu wymaga pracy jednostki nad sobą.