Postawy przedsiębiorcze wśród bezrobotnych

Przedsiębiorczość to słowo, które w ostatnich latach nabrało w Polsce szczególnego znaczenia. Zmiany ustrojowe i gospodarcze rozpoczęte w 1989 r. stworzyły podstawy oraz zachęty do prowadzenia działalności gospodarczej, dorabiania się i osiągnięcia sukcesu ekonomicznego. Generalnie przedsiębiorczość można określić jako zdolność kreowania i zaspokajania swoich i cudzych potrzeb. Jest ona cechą ludzkiego charakteru i zachowania. Człowiek przedsiębiorczy przejawia gotowość do podejmowania ryzyka, cechuje się niezależnością i dążeniem do samorealizacji. Nie kieruje nim wyłącznie motywacja materialna, własna działalność jest dla niego źródłem spełnienia, daje mu poczucie wolności i stanowi osobiste wyzwanie (Przedsiębiorczość… 2004, s. 5).

Rozwój przedsiębiorczości ma podstawowe znaczenie dla rozwoju gospodarczego kraju jako całości. Powstawanie nowych przedsiębiorstw prowadzi do wzrostu produktywności i konkurencyjności na rynku, co pozytywnie oddziałuje na całą gospodarkę. Jej skutki odczuwają również inni uczestnicy rynku. Rozwój przedsiębiorczości jest więc kluczowy do osiągnięcia wysokiego tempa rozwoju gospodarczego w długim okresie, wzrostu międzynarodowej konkurencyjności całej gospodarki, a także osiągnięcia wysokiego poziomu zatrudnienia i niskiego poziomu bezrobocia. Nie przypadkiem więc problematyka rozwoju przedsiębiorczości zajmuje ważne miejsce w Strategii Lizbońskiej, a także w wynikających z niej dokumentach.

W Polsce przedsiębiorczość znajduje się w centrum dyskusji publicznej i zainteresowań rządu. Rozważa się różne sposoby zwiększenia postaw przedsiębiorczych wśród społeczeństwa polskiego, a także próbuje się dostosować instrumenty działań do konieczności zwiększenia znaczenia tego problemu w gospodarce polskiej. Przejawem przedsiębiorczości na rynku pracy jest przede wszystkim możliwość podejmowania samozatrudnienia jako formy aktywizującej zasoby ludzkie.