Kultura – ogół zasad, reguł i sposobów ludzkiego działania, wytworów pracy oraz twórczości stanowiącej zbiorowy dorobek społeczeństw ludzkich, powstający na gruncie swoistych biologicznych i społecznych cech człowieka oraz warunków jego bytu, a rozwijających się i przekształcających w procesie historycznym.
Kultura materialna, nazywana niekiedy cywilizacją, obejmuje technikę, wytwory i działania służące bezpośrednio zaspokajaniu podstawowych potrzeb naturalnych.
Kultura duchowa, którą lepiej jest określić jako kulturę znaczeń, czyli semiotyczną, obejmuje: wartości, znaczenia, symbole i odpowiada pojęciu świadomości społecznej obejmującej: język, sztukę, wiedzę, moralność, ideologię, religię. Kultura semiotyczną zapewnia integrację społeczeństwa, jest instrumentem komunikowania się ludzi, pełni ważne funkcje instrumentalne wobec potrzeb biologicznych, chociaż ich bezpośrednio nie zaspokaja. W swej funkcji autotelicznej (samodzielnej) odpowiada potrzebom poznawczym, estetycznym, potrzebie rozrywki itp.
Kultura społeczna (socjalna) według przyjętego, zwłaszcza przez etnografów, rozumienia obejmuje organizacje społeczne i związane z nimi wzory i normy społecznego działania i stosunków społecznych. Odmiany tych stosunków społecznych występują wśród społeczności narodowych, ale także w obrębie klas i warstw społecznych, regionów kraju, kategorii społecznych. Można zatem mówić o subkulturowych właściwościach tych zbiorowości, np o subkulturze robotniczej, chłopskiej, młodzieżowej, przestępczej, ludzi ze sfer artystycznych, lekarskiej, a nawet ludzi związanych z usługami.
Kultura osobista jednostki to ogół jej sposobów postępowania, metod działania, myśli, pojęć, poglądów i wytworów działania, które mogą być często nieznane innym ludziom. Kultura osobista mieści się w ramach kultury zbiorowości, jednakże obejmuje ona także te myśli, idee, uczucia, wytwory działalności, które nie są jeszcze znane innym ludziom. Niektóre wytwory i zachowania znane już innym nie zawsze są akceptowane, tolerowane.
Leave a reply