Blog Archives

Konflikt między unikaniem a unikaniem polega na konieczności dokonania wyboru między dwoma lub więcej niekorzystnymi, przykrymi sytuacjami, z których uniknąć możemy tylko jednej. Np. zdolna, młoda sekretarka ma do wyboru albo ulec zalotom nieatrakcyjnego szefa, albo stracić bardzo dobrze płatną posadę. Chcąc uniknąć jednego i drugiego zarazem, znajduje się w sytuacji, która wywołuje stres.

Stylu życia w przyjętym tu rozumieniu nie należy utożsamiać z ’’trybem życia”, czy jak inni to określają ’’sposobem życia”, jest to bowiem pojęcie z kategorii tzw. egzystencjalnych, natomiast styl życia jest kategorią socjologiczną, która służyć może do analizy zróżnicowanych sposobów zachowania ludzi. Oczywiście styl życia w znacznym stopniu zależy od trybu życia. Nie należy też utożsamiać stylu życia z ’’poziomem życia”, bowiem poziom życia to możliwości ekonomiczne człowieka lub grupy ludzi, uzyskanie określonej ilości dóbr i usług. Pomiędzy poziomem życia a stylem życia zachodzą istotne powiązania, np. uzyskując pewien poziom życia (poziom dochodów) można go skonsumować w całości na dobra materialne, ale można też dokonać rozdziału budżetowego, przeznaczając część na dobra egzystencji biologicznej, część na zaspokojenie potrzeb wyższych, związanych z kulturą, kontaktami społecznymi, samorozwojem i samodoskonaleniem się, na higienę i zdrowie, na wygląd i modę itd.

Przedsiębiorczość to słowo, które w ostatnich latach nabrało w Polsce szczególnego znaczenia. Zmiany ustrojowe i gospodarcze rozpoczęte w 1989 r. stworzyły podstawy oraz zachęty do prowadzenia działalności gospodarczej, dorabiania się i osiągnięcia sukcesu ekonomicznego. Generalnie przedsiębiorczość można określić jako zdolność kreowania i zaspokajania swoich i cudzych potrzeb. Jest ona cechą ludzkiego charakteru i zachowania. Człowiek przedsiębiorczy przejawia gotowość do podejmowania ryzyka, cechuje się niezależnością i dążeniem do samorealizacji. Nie kieruje nim wyłącznie motywacja materialna, własna działalność jest dla niego źródłem spełnienia, daje mu poczucie wolności i stanowi osobiste wyzwanie (Przedsiębiorczość… 2004, s. 5).

Zamiast posługiwać się ogólnym terminem konformizmu, chciałbym wprowadzić rozróżnienie między trzema rodzajami następstw wpływu społecznego: uleganiem, identyfikacją i internalizacją.

Zarówno outplacement indywidualny, jak stosowany do większej grupy pracowników, zawiera działania, które mają na celu pomoc w zaakceptowaniu zwolnienia. Dlatego też zatrudnia się specjalistów: psychologów, doradców zawodowych i prawników, którzy mają za zadanie pomóc zwalnianym pracownikom w ich nowej sytuacji, poszukiwaniu możliwych rozwiązań w celu odnalezienia swojego nowego miejsca na rynku pracy. W takim znaczeniu, o powodzeniu outplacementu można mówić wtedy, kiedy wśród zwalnianych pracowników wzbudzona na nowo zostanie mobilność zawodowa. Efekty takie niezwykle trudno jest osiągnąć, zwłaszcza jeśli mamy do czynienia ze zwalnianiem pracowników z niskimi kwalifikacjami zawodowymi.

Wśród badanych firm dominowały przedsiębiorstwa stosunkowo małe. Ponad połowa (58%) przedstawicieli badanych instytucji zadeklarowała pracę w firmie zatrudniającej nie więcej niż 9 osób. Zdecydowanie mniej osób (29,0%) wskazało w tym kontekście na zatrudnienie między 10 a 49 osób czy między 50 a 249 osób (13%). Przeważają więc mikroprzedsiębiorstwa, przed przedsiębiorstwami małymi i średnimi. Spośród badanych instytucji aż 54% prowadzi działalność na terenie miast liczących więcej niż 10 tys. mieszkańców, stosunkowo znaczna liczba badanych firm MSP ulokowana jest na wsiach (30%), a jedynie 2% na obszarach małych miast i miasteczek (liczących nie więcej niż 10 tys. mieszkańców). Wśród firm dominują jednostki stosunkowo „młode” – najwięcej powstało w latach 90. (62%), ponad 1/4 (27%) już w obecnym stuleciu, jedynie 11% przedsiębiorstw założonych zostało przed 1990 r. Trzy czwarte badanych przedstawicieli MŚP (74%) prowadzi działalność przede wszystkim w sektorze usług, jedynie 1/5 (26%) koncentruje swoje działania w przemyśle lub budownictwie. Ponad połowa działa na rynku regionalnym lub lokalnym (55%), działalność o charakterze ogólnopolskim prowadzi 23%, zaś aktywność o charakterze międzynarodowym 20%. Zdecydowana większość spośród nich (59%) to przedsiębiorstwa osób prywatnych (własna działalność gospodarcza). Mniej liczna jest grupa spółek osobowych (25%) oraz spółek kapitałowych (14%).

Oprócz dodatków z tytułu pracy poza granicami kraju, ekspatrianci oraz TCN mogą otrzymywać dodatkowe świadczenia pozapieniężne (perquisities), takie jak samochód służbowy czy telefon. W niektórych krajach azjatyckich oraz krajach rozwijających się powszechne jest zatrudnianie służby domowej, co jest oznaką pozycji społecznej i zawodowej ludzi biznesu oraz wzbudza szacunek podwładnych. Kierownictwo najwyższego szczebla może w takich przypadkach otrzymywać specjalny dodatek na opłacenie tego typu wydatków.12

Po podjęciu decyzji o uruchomieniu produkcji za granicą, firmy mogą tworzyć swoje własne filie lub wejść w spółkę typu joint venture z lokalną firmą czy też ją wykupić. Bez względu na metody tworzenia oddziałów, samo podjęcie produkcji zagranicznej wywołuje konieczność międzynarodowej specjalizacji (rozczłonkowania), przy której wszystkie funkcje międzynarodowe są pogrupowane w sposób przedstawiony na rysunku 4.