Category Biznes

Wśród badanych przedsiębiorstw deklarujących brak istnienia stanowisk pracy tymczasowej możliwych do standaryzacji, 8 pracodawców podało przyczyny braku możliwości zidentyfikowania takich stanowisk. Do głównych przyczyn – trudności należy zaliczyć:

W takiej organizacji dominuje orientacja na status quo i bezpieczeństwo społecznych transakcji. Przestrzeganie formalnych reguł i procedur jest postrzegane jako podstawowy wymóg, indywidualizm i dążenie do zmian postrzegane są jako zagrożenie: ten typ kultury bywa charakterystyczny dla „autorytarnych” organizacji o sztywnej strukturze i rygorystycznych procedurach, zorientowanych na maksymalną kontrolę swoich członków.

Podział pracy i jej koordynacja powodują konieczność stworzenia dość swobodnej hierarchii stanowisk. Wskazuje ona na stosunki zwierzchności i podporządkowania, stosunki świadomie zaplanowane, określające system nadzoru i kontroli.

Wyjątkiem jest program „Pierwsza Praca”, który w znaczący sposób zaktywizował absolwentów przede wszystkim szkól wyższych. Zatrudnienie standardowe to praca w pełnym wymiarze czasu, na czas nieokreślony. związanych z pracą tymczasową. Bezrobotni traktują bowiem tę formę jako gorszą z punktu widzenia zabezpieczenia społecznego oraz stałości podejmowanego zatrudnienia.

Innym podejściem do definiowanego pojęcia jest określenie „standard kwalifikacji zawodowych” jako modelowy zestaw wiedzy i umiejętności osób, pełniących określone funkcje w organizacji, a ustalanych na podstawie doświadczeń najlepszych przedstawicieli w danej profesji (Kwiatkowski, Symela, red., 2001, s. 5). Model ten może pełnić rolę wzorca, pokazującego optymalny zakres kompetencji niezbędnych do wykonywania pracy, wskazującego kierunki rozwoju zawodowego, ułatwiającego organizacjom i jednostkom doskonalenie określonego obszaru działania. Z drugiej strony taki model stanowi punkt odniesienia stosowany w ocenie jakości pracy wykonywanej przez osobę zatrudnioną na danym stanowisku.

Zasygnalizowaliśmy już pojęcie kultury osobistej i zbiorowej. Czy jest możliwe wyodrębnienie kategorii kultura zawodu? Otóż myślę, że tak. Niewątpliwie kultura zawodu jest pochodną kultury osobistej i zbiorowej, duchowej i materialnej. Co zatem składa się na kulturę zawodu np. ekonomisty? Zasadne wydaje się wyodrębnienie przynajmniej trzech jej komponentów.

Niejednokrotnie nie zdajemy sobie sprawy z faktu, że ludzie się zmieniają, i że my sami się zmieniamy. Czas płynie, a my o tym zapominamy, wydaje się nam, że nasi bliźni, z którymi pozostajemy w stałych kontaktach, to stale ci sami ludzie. Bywa jednak, że nagle uświadamiamy sobie istnienie określonych zmian w postawach osób dobrze nam znanych.

U podstaw policentrycznej koncepcji przedsiębiorstwa międzynarodowego leży przekonanie o występowaniu istotnych różnic między warunkami otoczenia w kraju ojczystym i gościnnym, które to różnice uniemożliwiają ujednolicenie struktur organizacyjnych, kanałów przepływu informacji, systemów wynagradzania i innych mechanizmów koordynacyjnych. Konsekwencją takiego postrzegania istniejącej sytuacji jest strategia polegająca na zatrudnianiu pracowników z kraju goszczącego oraz opracowywaniu koncepcji menedżerskich w miejscu lokalizacji zagranicznej jednostki organizacyjnej. Wychodzi się tu bowiem z założenia, że osoby wywodzące się z kraju gościnnego najlepiej znają występujące tam warunki działania. Stąd też w tego typu firmach międzynarodowych, ich filie i oddziały zarządzane są z reguły przez menedżerów z kraju goszczącego (HCN), którzy rzadko mają okazję awansowania na stanowiska w centrali firmy, znajdującej się w kraju rodzinnym.

W silnym związku z problematyką etyczną pozostają problemy tzw. postaw zawodowych. Kiedy analizujemy zachowania swoje lub innych ludzi, często posługujemy się takimi pojęciami, jak pogląd, przekonanie czy postawa. Mówimy np. ”on ma swój pogląd na używanie komputera” albo ”on jest przekonany, że tylko ostry reżim finasowy ma sens” lub ”ona lubi sprawdzać innych i często to robi”. Każde z tych stwierdzeń odnosi się jakby do innej właściwości osobowości. Na czym zatem polega różnica między poglądem, przekonaniem a postawą, którą ilustruje trzeci przykład? Jeżeli powiemy, że ktoś ma określony pogląd na coś, to oznacza to, że:

Taligent było nowym przedsiębiorstwem utworzonym jako joint venture IBM i Apple w celu stworzenia strategii rozwoju nowego systemu operacyjnego konkurencyjnego w stosunku do Microsoft Windows. CEO,Joe Guglielmi została powierzona misja stworzenia takiej kultury organizacyjnej, która umożliwiłaby połączenie zasobów ludzkich i technicznych IBM i Apple tak, aby dostarczały one innowacyjne produkty. Ponieważ kultury IBM i Apple są zupełnie różne, dla Guglielmi było to ogromne wyzwanie – stworzenie kultury dla nowego przedsiębiorstwa.

Chętnie słuchamy dowcipów, nieraz sami je opowiadamy. Wśród różnorodnych sytuacji życiowych powstają sytuacje humorystyczne, a nawet wręcz komiczne. Niejednokrotnie sami, świadomie i celowo, proponujemy takie sytuacje. Pomijając motyw złośliwości, wydaje się, że chodzi o to, aby się ’’odprężyć”, zrelaksować, oderwać od zasadniczego traktowania rzeczywistości, niejednokrotnie szarej, uciążliwej, pozbawionej elementów fantazji. Reakcją bywa śmiech. Śmiejąc się jesteśmy w stanie pewnego odprężenia psychicznego, zadowolenia z tego, co aktualnie się dzieje z nami lub wokół nas.

Kultura – ogół zasad, reguł i sposobów ludzkiego działania, wytworów pracy oraz twórczości stanowiącej zbiorowy dorobek społeczeństw ludzkich, powstający na gruncie swoistych biologicznych i społecznych cech człowieka oraz warunków jego bytu, a rozwijających się i przekształcających w procesie historycznym.

Zdrowie to stan pełnej sprawności fizycznej, psychicznej i społecznej. Sprawność fizyczna, a przede wszystkim fizjologiczna postrzegana jest przez pryzmat biologii organizmu, takie rozumienie, w węższym znaczeniu, to nieobecność choroby lub kalectwa. Natomiast ze względu na funkcje organizmu, a więc z fizjologicznego punktu widzenia zdrowiem nazywamy pełną zdolność organizmu do utrzymywania równowagi pomiędzy nim i środowiskiem zewnętrznym, do właściwego reagowania na zmiany środowiska i przystosowania (adaptacja) do tych zmian. Nauką zajmującą się zagadnieniami zdrowia jest higiena, celem jej jest poznawanie wpływów otoczenia na zdrowie ludzkie i reakcji oraganizmu na te wpływy. Praktycznie wskazania higieny zmierzają do usunięcia z otoczenia czynników ujemnych, a wprowadzenia dodatnich w celu zapewnienia człowiekowi nie tylko ochrony zdrowia, lecz także pełnego rozwoju fizycznego i psychicznego. Szczególnie ważną dziedziną higieny, ze względu na interesującą nas problematykę, jest higiena osobista. Sprowadza się ona do postępowania człowieka zapewniającego mu prawidłowy rozwój, ochronę przed chorobami, maksymalną sprawność fizyczną i umysłową oraz dobre samopoczucie. Higieny osobistej nie należy utożsamiać jedynie z troską o czystość ciała, byłaby to bowiem higiena tylko jednego narządu – skóry, gdy tymczasem higiena osobista musi uwzględniać wszystkie narządy i konstytucję ciała danego człowieka, jego wiek, płeć, stan zdrowia, sytuację społeczną, zawód, zajęcia, warunki bytowe itp., musi być zatem ściśle indywidualizowana. Obejmuje ona m.in. higienę układu nerwowegoiarządów zmysłów, układu krążenia, układu oddechowego, higienę skóry, odzieży, odżywiania, seksualną, pracy, snu, wypoczynku itd. Poczesne miejsce w dziedzinie higieny osobistej zajmuje higiena psychiczna.