Odkrywając przed kimś tajemnice swojego majątku, a niekiedy i duszy klient ufa, że jego rozmówca nie uczyni złego użytku z uzyskanej w trakcie rozmowy wiedzy. Klient ma pełne prawo do poszanowania swej prywatności, usługodawca zaś jest moralnie zobowiązany nie czynić niczego, co mogłoby tę prywatność pogwałcić. Zamiast ’’prawo do prywatności” można posługiwać się znanym już od dawna określeniem ’’dobro klienta”, ’’dobro zakładu”. Otóż w interesie klienta oraz jego najbliższej rodziny leży zachowanie kontroli nad wszelkimi informacjami dotyczącymi przyczyn, charakteru i przebiegu zarówno korzystnych dla niego, jak i niekorzystnych – szczególnie – zmian, które zaszły w jego stanie majątkowym, w sposobie prowadzenia interesu itp. Z tego punktu widzenia wysoce niemoralnym byłoby rozpowszechnianie informacji o tym, że klient ma długi czy problemy ze spłatą kredytów niesolidnych wierzycieli itp. Przekazywanie tego typu informacji o kliencie osobom postronnym, a więc tym, którzy nie są bezpośrednio zainteresowani świadczeniem usługi lub niesieniem pomocy, jest wyjątkową niegodziwością moralną.

Chętnie skorzystałyby one z organizowanych przez tę właśnie instytucję kursów językowych, komputerowych oraz tych, które kształtowałyby umiejętności adekwatne do danego stanowiska pracy. Tylko w jednostkowych przypadkach uważano, że na kursy te powinny kierować niepubliczne instytucje rynku pracy, ale jeśli już to powinny to być przede wszystkim kursy językowe. Równie rzadko powinny to robić – zdaniem respondentów – organizacje pozarządowe, działające na rzecz osób bezrobotnych, przy czym ich domeną winny być kursy komputerowe. W odpowiedziach osób ankietowanych pojawił się również czynnik braku zorientowania w istniejącej na ich obszarze ofercie szkoleniowej, bowiem – co prawda równie rzadko – nie potrafili oni określić podmiotu bądź osoby kierującej na szkolenie lub kurs, przy czym powinien to być przede wszystkim kurs prawa jazdy. Natomiast zdecydowanie częściej sami bezrobotni będą dokonywać wyboru kierunku kształcenia, a będą to głównie kursy prawa jazdy i kształtujące umiejętności specyficzne dla określonego stanowiska pracy. W ogóle natomiast bezrobotni nie wskazali na możliwość skierowania ich przez OHP, co wskazuje na brak informacji o działaniach tej organizacji. A przecież jest to organizacja o charakterze paramilitarnym, która wspomaga aktywność zawodową szczególnie ludzi młodych (w tym również zagrożonych wykluczeniem społecznym) i realizuje bardzo wiele programów, mających charakter przysposobienia zawodowego. Jednocześnie jest to partner dla publicznych instytucji rynku pracy i jego działania powinny być sprzężone z polityką rynku pracy, na danym obszarze.

Uroda zatem ma duże znaczenie psychologiczne, rzutuje na życie osobiste, współżycie całego społeczeństwa. W dzisiejszych czasach panuje ’’prawo dżungli”, a więc silniejszy, zdolniejszy, o schludnym wyglądzie i ’’zdrowej twarzy” ma szansę osiągnąć w życiu sukces. Tak więc:

Wystąpienia publiczne mogą mieć rozmaity charakter, od pytań i udzielania na nie odpowiedzi, poprzez odczyty, referaty, do wykładów i dyskusji. Niezależnie jednak od formy efekt wystąpienia zależy od kultury myślenia danej jednostki.

– Do zadań etyki zawodowej zaliczyć możemy:

– regulowanie stosunków wewnątrz grupy zawodowej. Chodzi tu o reguły etyki, określające zachowania się względem siebie przedstawicieli danej grupy. Zasady moralne w tym zakresie mają znaczenie dla całej grupy zawodów ekonomicznych, dla poszczególnych przedstawicieli tworzących tę grupę, dla zachowania ich suwerenności, dobrego samopoczucia, bezpieczeństwa itp. W grę wchodzi tu m.in. solidarność zawodowa, wzajemna pomoc, życzliwe przekazywanie wiadomości i umiejętności współpracownikom, zwłaszcza młodszym – uczącym się zawodu,

Nadrzędny cel lub cele życiowe, zwane ideami dominującymi, zwiększają również odporność psychiczną. Przez ideę należy rozumieć cel absorbujący człowieka, motywujący go do działania. Dla różnych ludzi mogą być to różne cele, np. skończenie studiów. Istotne znaczenie ma fakt, aby cel, który ma być realizowany, nie przekraczał możliwości osoby, która ma go realizować.

Chęć do podejmowania kształcenia, niezależnie od jego celu oraz instytucji bądź osoby kierującej na nie, jest również ściśle związana z oceną tego, w jaki sposób przygotowywało ono do pracy zawodowej. Może mieć z tym związek również to, jakie są postawy respondentów wobec możliwości uzyskiwania dodatkowych bądź innych kwalifikacji.

Tradycje etyki zawodowej, przynajmniej w odniesieniu do niektórych zawodów, sięgają epoki starożytnej. Dotyczy to np. etyki lekarskiej, odległe tradycje ma etyka prawników, naukowców i rzemieślników. Jednak współcześnie problematyka etyki zawodowej uległa znacznemu poszerzeniu i uzyskała ogromną rangę społeczną. Problematyka ta dotyczy już nie tylko grup zawodowych tradycyjnie uchodzących za wyróżnione (lekarze, nauczyciele, wojskowi itp.), lecz również wszelkich grup zawodowych o szerszym znaczeniu społecznym, w tym również nowo tworzących się. Do czynników kształ- tujących zawód i strukturę zawodową zaliczamy:1

Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzić można, iż firmom MSP z województwa podkarpackiego nie jest obca idea elastycznych form zatrudnienia. Na 100 firm biorących udział w badaniach jedynie 9 nigdy wcześniej nie korzystało z żadnej a-typowej formy zatrudnienia. Jednocześnie ujawniła się wyraźna hierarchia tego typu form zatrudnienia w kontekście częstotliwości ich dotychczasowego wykorzystywania (wykres 1).

Wreszcie ostatni rodzaj norm stanowią normy regulujące zachowania. Sporo norm tej kategorii ma charakter rytualny. W naszej kulturze do takich norm należy witanie się, podawanie ręki przy powitaniu i pożegnaniu, składanie życzeń, gratulacji, pytanie o to, jak się partnerowi wiedzie, przekazywanie pozdrowień dla rodziny partnera lub wspólnych znajomych itp. Ceremonialny charakter życia społecznego silnie eksponuje w swoich pracach amerykański psycholog społeczny E. Goffman. Podkreśla on, że istotną normą w scenariuszu zachowań społecznych jest ’’utrzymanie twarzy”, to znaczy przedstawienie siebie w dobrym świetle i umożliwienie tego partnerowi2.

Najogólniej mówiąc, zapobieganie konfliktom polega przede wszystkim na eliminowaniu takich zjawisk, które przez pracowników odczuwane są jako bezpośrednie przyczyny (przeszkody) zarówno w zakresie wywiązywania się z obowiązków, zaspokojenia ambicji zawodowych, jak i osiągania rzetelnych zarobków i zajmowania należnej związanej z własnymi kwalifikacjami pozycji społecznej.

– 1) Wybór przewodniczącego i zagajenie. Referent może w treści wystąpienia przedstawić możliwie wyczerpująco rozmaite punkty widzenia albo wysunąć i starać się obronić swoją tezę, pozostawiając uczestnikom dyskusji przedstawienie innych poglądów i krytykę swego stanowiska,

Możliwy w przyszłości rozwój pracy tymczasowej oraz dotychczasowa niewielka jej stosowalność, a także podawane przez pracodawców powody braku zatrudniania pracowników w tej formie, wskazały na konieczność bliższego przyjrzenia się ocenie przez pracodawców wybranych kompetencji i kwalifikacji pracobiorców tego typu w odniesieniu do pracowników zatrudnionych na stałe. Przeprowadzona analiza porównawcza w przypadku większości aspektów wypada na korzyść tych ostatnich. Lepiej ocenieni zostali pracownicy zatrudnieni na stałe w następujących wymiarach: „chęć podnoszenia kwalifikacji”, „umiejętność współpracy”, „lojalność wobec pracodawcy”, „umiejętność organizowani sobie pracy” oraz „umiejętność tworzenia dobrego obrazu firmy”. W przypadku wymienionych płaszczyzn w odniesieniu do pracowników tymczasowych nad ocenami pozytywnymi (raczej lepsi i lepsi) lub neutralnymi (ani lepsi, ani gorsi) przeważają oceny negatywne (raczej gorsi, zdecydowanie gorsi). Brak różnic między obiema grupami zatrudnionych dotyczył takich aspektów oceny, jak: „wiedza fachowa”, „samodzielność w podejmowaniu decyzji”, „doświadczenie zawodowe”, „dyspozycyjność”, „umiejętność adaptacji” oraz „umiejętność kierowania ludźmi” oraz „komunikatywność”. W tym przypadku nad ocenami pozytywnymi lub negatywnymi przeważały oceny neutralne (ani lepsi, ani gorsi).